Terug in Nederland - Een half jaar later

Dit laatste bericht had ik een half jaar geleden al willen schrijven, maar zoals de meeste van jullie inmiddels wel zullen weten, het liep allemaal anders. Beter laat dan nooit. Uiteindelijk bleek ik al tijdens mijn reis naar Ghana ziek te zijn. Dit had niemand natuurlijk kunnen voorzien.

Na mijn terugkomst had ik erg veel moeite om mijn leven weer op te pakken, het leven in Nederland ging me te snel. Ik merkte dat ik niet meer de energie terug kreeg die ik altijd had gehad. En na ruim drie weken moest ik dan ook besluiten te stoppen met werken. Elke week ging het slechter en ik ging dus hard achteruit. Ik was zo moe, ik kon helemaal niets meer. Daarom tijdelijk bij mijn ouders gaan wonen en me laten onderzoeken in ziekenhuizen. Het kon natuurlijk een souvenirtje uit Afrika zijn. Na ruim 2 maanden kreeg ik bevestigd dat ik gezond ben, maar dat ik hoogstwaarschijnlijk de ziekte van Pfeiffer heb gehad. Dat was logisch, want ik heb precies die symptomen. Gelukkig voelde ik me toen ook al weer wat beter en kon het opbouwen beginnen. Inmiddels gaat het een stuk beter en kan ik nu eindelijk opschrijven hoe deze reis mij beinvloed heeft.

Tijdens die maanden thuis heb ik veel kunnen nadenken over wat ik allemaal heb meegemaakt. Het was echt een ervaring om nooit te vergeten. Er is zo ontzettend veel gebeurd. Ik ben echt anders tegen mijn leven gaan aankijken. Je ziet alles zo in perspectief als je weer terug in Nederland bent. Wat ik het meest gemist heb is het contact met vrienden en bekenden, gewoon praten over het leven van alledag. Die Ghanezen snappen niets van mijn leven, dus ze snappen ook niets van mij. ;) Ook was het een behoorlijke kluif om geen muziek bij me te hebben. Zo, wat heb ik dat gemist. Ik had wel vier nummers op mijn mobiele telefoon, maar die wordt je ook wel zat na een aantal keer. Vanaf nu gaat mijn Ipod altijd met me mee, dat heb ik gelijk bij terugkomst in laten gaan.

Wat me het meest bijgebleven is van de reis is eigenlijk de Ghanese gemeenschap in het algemeen. Het is ongelofelijk hoe verschillend culturen kunnen zijn. Alles is zo anders. Wij snappen hun cultuur waarschijnlijk beter dan zij de onze, maar dat komt waarschijnlijk doordat wij heel veel nieuws krijgen over Afrika, dus je kan je er een voorstelling bij maken. Zij snappen er echt helemaal niets van als je uitlegt dat vrouwen onafhankelijk zijn, dat we overal apparaten/machines voor hebben en dat we altijd druk zijn in Nederland. Ik denk dan ook dat het voor de meeste Afrikanen heel moeilijk zal zijn om zich aan te passen aan de westerse cultuur.

Het moment dat het meest indruk heeft gemaakt is het moment met het zieke kind in het weeshuis. Op een dag kwam 1 van de Ghanese vrijwilligers met één van de kinderen naar me toe. Ze vertelde dat het kind malaria had en vroeg of ik geen malariaprofylaxe (medicijnen tegen malaria) had. Natuurlijk heb ik die wel, maar ik legde uit dat ik ze zelf moest slikken om de kans op malaria te verlagen. Toen vroeg ze of ik geen geld kon geven om het te kopen. Nou ja, 1 ding die we hadden geleerd is vooral geen geld geven, maar bied dan je persoonlijke hulp aan. Dat was in dit geval ook erg moeilijk, want ik kon niets doen. We zaten in ‘the middle of nowhere’. De enige manier om naar een dorpje met kliniek te gaan was met de motor en die kan ik beter niet berijden. Het kind zag er zo ziek uit en ik kon helemaal niets. Daar stond ik als westerse vrouw, rijk met veel mogelijkheden (naar Ghanese begrippen dan), in Ghana om te helpen en ik kon niets doen. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Gelukkig is dat kind uiteindelijk wel naar een kliniek gebracht en was hij een week later weer helemaal beter.

Waar ik me het meest aan geërgerd heb is het verkeer (wat een herrie en hectiek), het constant belazerd worden bij het afrekenen, de wc (het huisje met het gat in de grond) en de douche (de emmer water die met de week meer leek te stinken). Ook in de gaten gekregen dat ik echt niet tegen corruptheid kan. Ik word er echt behoorlijk pissig van, omdat ik wil dat alles eerlijk wordt bekeken. Tja, er zijn ook dingen die minder leuk waren. Dat hoort erbij.

Verder heb ik heel erg genoten van de reisjes. Het weeshuis was leuk, maar de lol tussendoor was het ook absoluut waard. Afspreken met andere vrijwilligers, meerdere plekken van een land bekijken, cultuur opsnuiven, enz. enz. Uiteindelijk is dat een goede afleiding geweest.

Het was echt een reis om nooit te vergeten en ik denk dat dit ook voor Linda geldt. Iedereen die mijn verhalen of foto’s wil lezen/horen kan gewoon contact met me opnemen. Mijn e-mail adres is tientje@xs4all.nl.

Op naar een volgende reis, hoop ik… :)