Tijd voor afscheid

Inmiddels zijn we sinds gisteren weer terug in Accra en dat bevalt ons prima. We hebben nog een leuke week voor de boeg, dus daar hebben we zin in. Afgelopen week stond in het teken van afscheid nemen. Afscheid van het weeshuis, afscheid van het gastgezin en afscheid van andere vrijwilligers. Laten we bij het begin beginnen.

Maandag zouden we voor de laatste keer naar het weeshuis gaan. Raar, maar het was goed zo. Het was tijd om te gaan. We hadden ballonnen en spekjes mee. De spekjes vonden ze heerlijk en de balonnen vonden ze geweldig. Alleen wat kunnen kinderen per minuut verschillen over wat ze willen. Er moest een knoop in de ballon, maar dan natuurlijk na een paar minuten moest die er weer uit. Dat deden we dus niet, haha. Ik weet niet of de kinderen enig idee hadden dat we voor het laatst waren, maar dat maakt niet uit. In die korte tijd heb je wel een bepaalde band opgebouwd met sommige kinderen. Toch was het niet moeilijk om gedag te zeggen. We hebben gedaan wat we konden en het was een leuke tijd, maar aan alle goede dingen komt een eind.

Dinsdag zouden we terug gaan naar Tamale. We wilden daar 3 nachten blijven en vrijdag zouden we terug naar Accra gaan. Dus werd het tijd om afscheid te nemen van het gastgezin. Ze liepen met ons mee naar de trotro opstapplek. We zouden eerst gebracht worden, maar de auto was er niet. We konden wel gebracht worden door een taxi, maar dat zou veel meer gaan kosten als de taxi die ons al eens eerder wilde brengen. Hebben we dus maar niet gedaan. Je wordt hier zo vaak afgezet als blanke. Maar goed, we zouden dus maar met de trotro gaan. Iets minder comfortabel, maar werkt ook. Een andere man die ook vrijwilligers ondersteunt, wilde ons wel helpen. Hij moest ook naar Tmalae en had een auto (een lift) voor ons geregeld. Hij vertelde er alleen bij dat het niet zo'n goede chauffeur was. Haha, lekker dan! We vroegen of het dan wel veilig was en dat bleek wel zo te zijn. Afscheid genomen van onze gastfamilie, waar ze veel moeite mee hadden. Ja, het is raar om te bedenken dat je ze niet meer zal zien, maar gelukkig zijn er tegenwoordig goede communicatiemiddelen.

Dus wij pakten al onze bagage en gooiden het in de auto. Toen wilde de auto niet starten. Gelukkig zijn er altijd een hoop rondhangende mannen in de buurt, dus die gingen wel even naar de auto kijken. Inmiddels had ik al de grootste lol. Waar ik in Nederland al lang chagrijnig geworden was, ben ik in Ghana tamelijk relaxed. Ik denk dat ik de levensstijl wel een beetje heb overgenomen, haha. Uiteindelijk startte de auto en konden we gaan rijden. Nog geen half uur later hoorde ik een harde klap naast me. Ja hoor, 1 van de banden lek. Maar gelukkig had meneer een reserveband bij zich, waardoor we die alleen maar even hoefde te vervangen. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna hebben we in Walewale maar weer een nieuwe reserveband gekocht. Ruim een uur later konden we dan echt verder rijden. 's Middags kwamen we in Tamale aan en we werden netjes afgezet voor ons hotel. We wilden hem toch wel wat geld geven, maar hij accepteerde het niet. Ik bleef aandringen, maar hij wilde het echt niet. Dus we hebben gewoon een gratis lift gehad. :D

De laatste dagen dus vooral rondgehangen in Tamale. Gebruik maken van het internet, luieren, eten, boodschappen, enz. Behoorlijk saai, maar het was heerlijk. Ons hotel was erg goed, ook al zijn we daar ook weer afgezet. Pfff, je moet ook overal opletten. Verder nog in een bijna uit elkaar vallende taxi gezeten en nog weer wat andere vrijwilligers ontmoet. Erg leuk om ze weer even te zien!

Gisteren zijn we terug gegaan met de bus naar Accra. Daar werden we afgehaald en naar onze kamer gebracht. Nu ben ik lekker weer in Accra en het stadse leven bevalt me wel. Over een week zijn we weer terug in Nederland, maar eerst nog wat dingen zien in de omgeving...;)